Zaterdag

Op zaterdag hebben we gewandeld / geklommen. We hadden keuze uit twee wandelingen: de ene was een low level walk door de vallei, die heel mooi scheen te zijn, langs het kasteel, kijken naar de herten enzo.
De andere was een hill walk, dat hield in dat we twee munro's zouden gaan beklimmen.
Even wat uitleg over munro's voor diegenen die er net zo veel van af weten als ik voor zaterdag:
Een munro is een berg. Er zijn ongeveer 284 munro's in Schotland. Het is een hobby voor veel Schotten om in het weekeinde munro's te beklimmen.Er zijn schotten die proberen ze allemaal te beklimmen.
Op het programma voor vandaag stonden er twee, Beinn Ghlas (1103 meter) en Ben Lawers (1214 meter) (ik hoop dat ik de goede namen gevonden heb!)
Eigenlijk niet helemaal twee, we hebben een stukje gesmokkeld, maar dat doet iedereen: de tweede kon je namelijk bereiken door van de top van de ene een stukje omlaag en dan weer verder omhoog te gaan, dus we hoefden niet eerst weer naar beneden.
Ik geef hier voor de gein een link naar een site over munro's:http://www.munromagic.com/
Professor Murdoch, die een ervaren Munro klimmer is, legde uit dat het heel belangrijk is dat je goed materiaal heb voor je aan de klim begint. Boven op de top kan het heel koud zijn, en hard waaien, je moet dus een goede wind en waterdichte jas hebben en handschoenen en een muts. Verder is het onverstandig om een spijkerbroek aan te doen, want die drogen heel slecht als ze nat worden. Ook goede schoenen zijn heel belangrijk, ze moeten hoog genoeg zijn, om stevig om je enkel te zitten. Dit omdat er anders een grote kans is dat je je enkel verzwikt tijdens de klim, of tijdens het afdalen. Daarnaast heb je een rugzak nodig en een thermosfles met warm drinken.
Hij heeft persoonlijk iedereen gecontroleerd op het juiste materiaal.
Ik wilde heel graag die munro's beklimmen - want wanneer krijg je nu weer zo'n kans - .
Ik had bij een sportwinkel een jas gekocht, want ik was vergeten een goede jas mee te nemen.
Verder had ik alle dingen die nodig waren. Alleen mn schoenen waren een probleem, ze waren net niet hoog genoeg, gelukkig konden ik en anderen schoenen lenen bij de eigenaar van ons huisje.
We reden met de busjes naar een parkeerplaats waar de wandeling begon. Het was er al best druk met andere auto's. Het eerste deel van de klim was niet zo moeilijk, langs een pad dat langzaam klom. Naar mate we hoger kwamen werd de klim echter stijler en moeilijker. Het werd ook steeds kouder, en het woei heel hard.
Het was geen geweldig weer, heel mistig, waardoor het zicht slecht was. Dat was heel jammer, maar soms was er tussen de mist door even een glimp van een heel mooi uitzicht te zien.
Halverwege de top hebben we even pauze gehouden en toen weer verder. De top was geheel in mist gehuld en het woei heel hard, we konden helaas niets zien. Op de foto is het hoopje stenen te zien dat de top aangeeft.
Een groepje besloot terug te keren. Ik was best al moe, maar ik wilde zo graag door dat ik toch gebleven ben.
Op naar de tweede top dus. De klim daarheen was nog stijler en de wind werd alleen maar harder, maar ook de tweede top heb ik gehaald, al was het dan als laatste. Ook op deze top stond een hoop stenen (de man op de foto is professor Murdoch).
Maar het resultaat was de klim waard. We waren nu boven de wolken en hadden een fantastisch uitzicht over de wolken en de top van Beinn Ghlas.

En toen gingen we weer naar beneden. Ik dacht dat de klim het zwaarste zou zijn, maar dat had ik verkeerd. We begonnen vrij rustig te dalen, maar het was nog steeds heel mistig en we konden niet meer dan 5 meter om ons heen zien. Professor Murdoch moest de route zoeken met een kompas en GPS en de kaart. Opeens kwamen we bij een steile helling, ik denk 50 to 60 graden helemaal van nat gras. Die moesten we af. Het was een gek gezicht, de hele groep als berggeiten naar beneden te zien klauteren en glijden. We (behalve professor Murdoch die het al eerder had gedaan) hadden geen idee hoe lang de helling door zou gaan. Door de mist konden we niet zien waar we heen gingen, of waar de helling ophield en al snel ook niet meer waar we vandaan kwamen. Het had iets surrealistisch, alsof de hele aarde 50 graden gekanteld was.
Maar uiteindelijk waren we dan toch aan de voet van de helling. Alleen om er achter te komen dat we nu in een soort moeras terecht kwamen. (volgens plan, professor Murdoch heeft perfect genavigeerd) Ook hier was het heel mistig. Maar wel mooi op een wilde manier.
Om jullie een idee te geven van de tijd. Na ongeveer twee uur waren we op de eerste top, 40 minuten later op de tweede, en de totale wandeling duurde iets meer dan 6 uur., dat betekent dus 3, 5 uur voor de afdaling en het terug lopen naar de bewoonde wereld.
Toen we beneden aan de helling stonden hadden we denk ik zo'n 3,5 uur gelopen, dus nog ruim twee uur te gaan door dat moeras. Vorig jaar was er iemand in een diepe moerasachtige plek terecht gekomen, zijn hele broek was doorweekt geweest, dus daar moesten we extra voor uitkijken.
Mijn voeten deden nu best pijn, doordat ik een blaar had op mn hiel en mn geleende schoenen iets te klein bleken te zijn. Bovendien gaven ze mn enkel zoveel support dat ie nu blauw is. Maar het bleef een hele mooie tocht. Alleen het laatste half uur was me eigenlijk te veel. Toen had ik gewoon geen energie meer. Dat had tot gevolg dat de gorep op me moest wachten als omdat ik langzamer was dan de rest. Gelukkig was er een jongen zo aardig om bij me te blijven lopen waardoor het makkelijker was om door te gaan.

Uiteindelijk kwamen we vrij plotseling weer in de bewoonde wereld terecht, waar de busjes op ons wachten. Die hebben ons teruggebracht naar het huisje en een warme douche.

Al met al was het - zeker voor mij - een hele zware tocht, maar wel een die ik weer zou doen als ik kon kiezen, want het was ook een vreselijk mooie tocht en de kans dat ik nog eens zo iets kan doen is heel klein. Ik ben heel blij dat ik toch mee gegaan ben.

Die avond zat ik in de kookploeg. We hebben Italiaans gekookt, onder leiding van de Italianen onder ons. En eerlijk gezegd hebben Italianen een ander iedee van pasta met tomatensaus dan wij hebben. Dat gaf enige spanning (zo was er maar 1 busje zout en zij wilden minstens een kilo om de pasta in te koken) maar het resultaat was heel lekker.

Na het eten was er een jongen die gitaar speelde, waarmee we konden meezingen, en daarna ben ik gaan slapen.