Zaterdag 05/11/2005: Op Skye

Vandaag hebben we de hele dag met de bus rondgereden over Skye. Bij alle mooie dingen gingen we even de bus uit. Stukje lopen, foto maken en weer verder. Dit is niet helemaal mijn manier van dingen bekijken, maar het gaf wel een goede snelle indruk van het eiland.
Omdat we met een bus gingen, en niet op eigen gelegenheid weet ik minder goed waar alles lag op het eiland. Ik stop een kaartje bij de tekst met de route in rood erop en een paar rondjes waar we zeker weten geweest zijn, maar we hebben meer gezien, weet alleen niet waar.

We reden uiteindelijk om een uur of 9 weg van de jeugdherberg. De tocht die we vandaag gingen doen ging maar over een deel van het eiland. De ‘landtong’ Trotternish. Omdat het hele eiland te groot was. Sky heeft een paar grotere plaatsen, waaronder de ‘hoofdstad’ Portree (haven van de koning) en verder heel veel kleinere dorpjes en losse huizen. Er wonen ongeveer 10 000 mensen op Skye, waarvan 5000 in Portree.
Op Skye wonen behalve deze 10 000 mensen ook veel fairies, oftewel elfjes. Niet de tinkerbell elfjes die wij kennen, nee fairies zijn ongeveer een meter lang en trolachtig. Ze zijn erg ondeugend (mischievous) en ze houden heel erg van blije mensen. Natuurlijk bezitten fairies magische krachten. Hoewel ze vroeger overal over het eiland leefden, zijn ze nu alleen nog te zien in de Fairy Glen. Hier konden wij helaas met de bus niet komen.
Waar we wel konden komen waren de Fairy Falls. Helaas weet ik niet precies waar op skye ze liggen.
Deze Fairy Falls zijn betoverd omdat het lijkt alsof ze uit het niets ontstaan, er ligt geen berg achter, dus daar moeten de fairies een hand in hebben gehad. Als je een slokje van het water van de Fairy Falls drinkt mag je een wens doen, en die komt dan uit.

Na de Fairy Falls kwamen we in Postree aan. Daar mochten we even het stadje bekijken, naar de WC gaan en inkopen doen voor de lunch, want we zouden vooreerst geen plaatsen meer tegen komen.
Postree is genoemd naar een koning (weet niet welke :( ) die naar Skye kwam om de 2 clans die op het eiland woonden, de MacLeod and MacDonald clans, en die elkaar natuurlijk bitter bestreden, een verdrag te laten tekenen van trouwheid aan hem, zodat ze elkaar niet mee konen bevechten. Dit leverde een veel veiligere situatie op voor de eilandbewoners, die uit dankbaarheid een haven naar hem noemden.

We hadden maar kort de tijd om Portree te verkennen dus een paar snelle foto’s van de haven, een paar toeristenwinkels een bezoek aan het toilet en tot slot een bakker die zalige broodjes had was alles wat we konden doen.

Na Portree gingen we door naar de volgende waterval, de Kilt Rock waterval, een hele indrukwekkende waterval die de zee in stortte langs hele steile rotsen. De waterval wordt Kilt Rock waterval genoemd omdat de rotsen waarlangs hij naar beneden stroomt geplooid zijn als de achterkant van een kilt.

En op naar de volgende waterval, er zijn inderdaad nogal wat watervallen op Skye. De Lealt falls. Voor deze watervallen moesten we een stukje lopen omdat ze vanaf de weg niet te zien zijn. Het water van deze watervallen is heel bruin, dat komt door de mineralen uit de turf die er in meegevoerd worden.
Skye bestaat voor het grootste deel uit turf begroeid met heide. Vroeger gebruikten alle mensen in Schotland turf als enige brandstof, net zoals wij dat deden. Tegenwoordig heeft bijna iedereen elektrische verarming etc, maar er zijn op eilanden zoals Skye nog wel mensen die alleen een turf vuur hebben. Deze mensen mogen gewoon turf steken waar en wanneer ze maar willen. Het is niet beschermd zoals bij ons. Er is ook nog heel veel van. Je ziet dus regelmatig langs de weg dat er een richel ontstaan is in de turfheuvel omdat er turf gestoken is.

Na de watervallen gingen we naar het uiterste puntje van Trotternish. Naar Duntulm castle. Dit was het kasteel van de MacDonald clan. Het kasteel werd op een gegeven moment verlaten omdat het te duur werd in onderhoud. De Clan Chief verhuisde toen naar een mansion house., het kasteel verviel dan langzaam in een ruïne. Dit in tegenstelling tot veel andere kastelen die opgeblazen werden tijdens de Jakobite revolutie.

Het kasteel lag heel mooi op het uiterste puntje van de rotsen. Toen wij er waren waaide het heel hard. We hebben heel veel lol gehad met rennen tegen de wind en hangen in de wind enz. Best lekker om je weer even een jaar op 8 te voelen en te spelen als een kind. Het waait lekker uit in ieder geval. Ik heb een foto van Ewan, onze gids bij de foto’s zitten waarop je kan zien hoe hard t waaide. Ewan had overigens wel wat moeite met het omlaag houden van zijn kilt, waar hij als rechtgeaarde schot niets onder had, hier.

Het waaide heel hard, de buschauffeur kreeg de deur van de bus niet meer automatisch dicht, daar moest heel hard met de hand aan getrokken worden. En de zee gingen best woest tekeer onderaan de rotsen. Was een heel mooi gezicht.

Na het kasteel ben ik helaas even in de bus in slaap gevallen, maar ik werd wakker toen we aan de westkust van het eiland waren. Iets wat normaal niet in de tour zit omdat de weggetjes eigenlijk te klein zijn voor een grote touringcar, maar wat we vandaag wel deden omdat het zulk mooi weer was. De zon was namelijk inmiddels te voorschijn gekomen.

Op de route naar huis stopten we nog bij een beroemd bruggetje.
Het verhaal gaat dat lang geleden, in de tijden van de clans de chief van de MacDonald clan zijn vrouw verloor. Om de twee clans te ver broederen werd er vaak onderling uitgehuwelijkt. Na was het zo dat de chief van de MacLeods een hele mooie dochter had. De chief van de MacDonalds vond het een eer om met deze hele mooie dochter te mogen trouwen. Het huwelijk werd geregeld, en op de dag van het huwelijk reed de dochter van de chief op een paard over dit bruggetje. Het paard steigerde en het meisje viel met haar gezicht op de rand van het bruggetje. Ze was afschuwelijk verminkt daarna. Toen ze op de huwelijkslocatie aankwam ontstak de chief van de MacDonalds in woede. Wat een schande, hoe durfden ze hem zo’n lelijke vrouw aan te bieden als teken van verbroedering. Hij greep zijn zwaard en stak iedereen in de buurt neer. Het meisje vluchtte diep bedroefd, dat de verbroedering zo moest mislopen, weg, terug naar het bruggetje. Daar ging ze zitten huilen. De fairies die het huilen hoorden kwamen vragen wat er was. Fairies houden namelijk helemaal niet van verdrietige mensen. Het meisje vertelde het hele verhaal. Niet huilen zijden de fairies, wij maken het wel in orde en ze betoverden het water zodat het meisje weer beeldschoon zou worden als ze in het water badderde. Dit deed het meisje en het wonder geschiedde. Het meisje was dolblij en de fairies ook. Ze deden een blije wonderdans. Maar door al dat dansen en die blijdschap vergeten de fairies de betovering van het water te halen, dus nu nog steeds moet je om beeldschoon te worden je gezicht 5 seconden in het ijskoude water dompelen.

Na dit laatste mooie verhaal gingen we weer terug naar huis, naar de jeugdherberg, naar de pub Saucy Mary’s voor een snelle maaltijd en daarna lekker verder drinken en kletsen in de pubs.
Ik heb een foto gemaakt van een schilderij in de pub wat een mooie indruk van Skye geeft.
Het was een hele gezellige avond.

Van links naar rechts op de foto: Judith (zwitserland), Amanda (Canada), Ilona (Nederland), Xenia (Rusland)